System finansowania kosztów nadzoru nad rynkiem kapitałowym zakłada dwa źródła wpłat od podmiotów rynku kapitałowego:
- opłaty jednorazowe za udzielenie przez KNF zgody, zezwolenia lub podjęcie innej czynności o podobnym charakterze, oraz
- stałe opłaty roczne.
Udział procentowy poszczególnych grup podmiotów w pokrywaniu kosztów nadzoru netto ma być ustalany corocznie na podstawie faktycznego obciążenia nadzoru w roku poprzednim.
Koszty będą podzielone pomiędzy poniższe grupy:
- podmioty prowadzące rynek regulowany oraz giełdę towarowa,
- KDPW oraz spółki prowadzące izby rozliczeniowe i rozrachunkowe,
- podmioty prowadzące działalność maklerską,
- TFI,
- spółki publiczne,
Koszty nadzoru netto dzielone pomiędzy pięć grup podmiotowych nie stanowią całości kosztów nadzoru nad rynkiem kapitałowym. Koszty nadzoru netto to ta część kosztów nadzoru nad rynkiem kapitałowym, która nie została pokryta przez: wpłatę o wysokości 16,5% kosztów nadzoru dokonywaną przez sektor bankowy, wpłatę o wysokości 1,5% kosztów nadzoru dokonywaną przez sektor ubezpieczeniowy, łączną sumę opłat jednorazowych za niektóre czynności KNF wpłaconą w poprzednim roku kalendarzowym, łączną sumę opłat rocznych o stałej wysokości.
Ustawa o nadzorze nad rynkiem kapitałowym wskazuje, iż podmioty obowiązane do wnoszenia opłat na pokrycie kosztów nadzoru o zmiennej wysokości ponoszą koszty w wysokości zapewniającej skuteczność sprawowanego nadzoru, proporcjonalnie do wysokości kosztów nadzoru nad rynkiem kapitałowym w zakresie odpowiadającym rodzajowi ich działalności. Z przepisu tego wynika, iż grupowanie powinno następować według możliwie jednorodnego kryterium rodzajowego działalności, zaś zmienne obciążenia poszczególnych grup winny być proporcjonalne do zmiennych kosztów nadzoru, w tym sensie, że zmienne koszty nadzoru muszą być rozkładane proporcjonalnie, a nie np. poprzez obciążenie zwiększonymi kosztami nadzoru tylko jednej z grup.